Job shadowing – nowe, wartościowe doświadczenie…
Stowarzyszenie SZANSE realizowało kilka projektów, w których jego kluczowi członkowie mogli podnosić swoje kwalifikacje dzięki udziałowi w kursach zagranicznych. Po raz pierwszy znaleziono na etapie planowania wniosku stowarzyszenie, które według opisu na stronie internetowej realizowało lub realizuje projekty i działania zbieżne z misją Stowarzyszenia SZANSE.
Volksschulebildungsinstitut VoG w Eupen, w Belgii, jest instytucją szkoleniową Chrześcijańskiego Ruchu Pracy (CAB) i została założona w roku 1966. Jest ona akredytowaną organizacją szkoleniową dla dorosłych niemieckojęzycznej wspólnoty Belgii. Celem głównym powstania organizacji było systematyczne dokształcanie dorosłych, wspierające ekonomię społeczną, socjologię i zaangażowanie społeczne. Ciągle aktualna jest myśl przewodnia, że zmiana stosunków społecznych i podziałów pomiędzy „bogatymi i biednymi” jest możliwa dzięki stałemu kształceniu społeczeństwa. Oferta kształcenia obejmowała obszary społeczne, politykę i kulturę, dla dorosłych o zróżnicowanych poziomach wykształcenia. Motywem przewodnim była demokratyzacja kształcenia. Najpierw praca organizacji skierowana była wyłącznie do zorganizowanych członków Ruchu Pracy, a w trakcie ponad 50 lat działalności otwierała się coraz bardziej na grupy nie zorganizowane. Główne koncepcje kształcenia w VHS od początku założenia dostosowane były do potrzeb grup docelowych, mających za zadanie demokratyzację kształcenia, systematyczne dokształcanie ludzi o różnych poziomach edukacji szkolnej, wspieranie uczenia się przez całe życie, niezawodowe kształcenie dorosłych, kształcenie dorosłych w 3-ciej fazie życia oraz tworzenie sieci, wymiany i współpracy.
Instytut szkoleniowy VHS uczestniczy również w programach wspieranych przez Unię Europejską.
Na uwagę zasługują m.in. następujące projekty:
1) „Kreatywni – aktywizacja i społeczna integracja seniorów” – Grundtvig 2012-2014. W ramach tego projektu odbyła się wymiana doświadczeń, która wspierała różne obszary edukacji dorosłych.
2) „Nowe drogi w krajobrazie edukacji”, Erasmus +, konferencja, 2015.
3) „Europejska konferencja – integracja”, Erasmus+, 2016;
4) Tworzenie sieci, wymiana „dobrych praktyk” pomiędzy organizacjami kształcenia dorosłych;
5) Job- shadowing w instytucji kształcenia dorosłych w Niemczech, wymiana doświadczeń, Erasmus+, 2016.
W trakcie wymiany korespondencji pomiędzy koordynatorką projektów EU w VHS oraz osobą ds. kontaktów ze strony Stowarzyszenia SZANSE ustalono program tygodniowej obserwacji pracy. Na wstępie, w rozmowie z dyrektorem i koordynatorką projektów EU przedstawione zostały zakresy pracy obydwóch organizacji, szukając wspólnej płaszczyzny do realizacji przyszłych projektów w Akcji K2 – Partnerstwa strategiczne. Ponieważ niektóre działania odbywają się cyklicznie, możliwe było tylko zapoznanie się z ofertą edukacji pozaformalnej dorosłych, jak np.:
- BAGIG – szkolenie w 3 kierunkach skierowane do uczestników zaangażowanych w pracę socjalną, którzy chcą poprawić swoje umiejętności skuteczniejszej pracy socjalno-kulturalnej, jak wartość efektywnej pracy projektowej, strukturalne sposoby działania, treści zorientowane na praktykę. Uczestnicy uczą się opracowywania projektów, inicjowania działań, mobilizowania otoczenia i tworzenia sieci oraz stwarzania nowej dynamiki w działaniu. Kształcenie w ramach kursów BAGIG kończy się oficjalnym dyplomem w zakresie kształcenia pozaformalnego dorosłych, uznawanym również na obszarze Walonii.
- Akademia 50+ – „dla wszystkich ludzi w wieku ponad 50 lat”. Akademia 50+ posiada szeroką ofertę dokształcania i jest otwarta dla wszystkich ludzi 50+, którzy posiadają odwagę podejmować nowe działania w sferze duchowej, przynoszące przyjemność we wspólnym uczeniu się; dla ludzi, którzy po pracy zawodowej i zajęciach w życiu rodzinnym szukają kontaktu z innymi ludźmi, aby wspólnie kształtować swój czas wolny; dla ludzi, którzy w sposób nie dobrowolny zostali wykluczeni z życia zawodowego i szukają nowych wyzwań w życiu; dla ludzi 50+, którzy mają ochotę poznawania nowych treści i chcą wzbogacić swoje życie poprzez dokształcanie; dla ludzi, którzy zainteresowani są zmianami społecznymi i chcą pozostać aktywną częścią społeczeństwa. Informacje te i udostępnione materiały informacyjne są nową inspiracją dla członków Stowarzyszenia SZANSE, np. ”Akademia 50+”, gdyż Stowarzyszenie realizowało projekty dla osób w wieku przedemerytalnym i dla seniorów.
- Bardzo cennym doświadczeniem była możliwość uczestniczenia w zajęciach w ramach Projektu „Aktywność dla pracy” – orientacja sytuacji w zawodowej. W tym projekcie w centrum działań znajduje się trening w celu zbudowania zdolności ubiegania się o pracę oraz pośrednictwo pracy dla uczestników i uczestniczek. Niniejszy trening dostarcza uczestnikom umiejętności stawania się ponownie aktywnymi w samodzielnym i zakończonym sukcesem poszukiwaniu miejsca pracy, przy czym celem końcowym jest podjęcie pracy. W centrum uwagi znajdują się przede wszystkim te zadania, które wspierają działania własne. Szczególne znaczenie mają przy tym motywowanie i wzmocnienie inicjatywy własnej. Istotnym aspektem jest oferowanie pomocy uczestnikom w orientacji w ich sytuacji zawodowej lub podejmowanie decyzji odnośnie ewentualnego dalszego kształcenia się. Uczestnik uczy się między innymi, że tylko właściwie sformułowany list motywacyjny prowadzi do sukcesu w podjęciu pracy. Omawia się również negatywne doświadczenia z procesów ubiegania się o pracę z przeszłości. W trakcie tego kursu ujęta jest również tematyka „równość szans na rynku pracy”.
Uczestniczka z Polski, członkini Stowarzyszenia SZANSE otrzymała możliwość biernego uczestnictwa w warsztatach „Nowe drogi do rynku pracy”. W trakcie zajęć uczestnicy z Belgii pochodzący krajów pozaeuropejskich zadawali pytania uczestniczce z Polski, interesując się sytuacją na rynku pracy Polsce. W trakcie zajęć oraz podczas przerwy chętnie prowadzono rozmowy, co było ciekawym i nowym doświadczeniem.
Tekst: Maria Koczur
Publikacja została zrealizowana przy wsparciu finansowym Komisji Europejskiej. Publikacja odzwierciedla jedynie stanowisko jej autorów i Komisja Europejska oraz Narodowa Agencja Programu Erasmus+ nie ponoszą odpowiedzialności za jej zawartość merytoryczną.
PUBLIKACJA BEZPŁATNA
_______________________________________________________________________________________________
Learn English in Malta!!!
Malcie można nadać tytuł „Numer 1”, jeśli chodzi o naukę angielskiego za granicą!
Ten, kto uczył się tam angielskiego, potwierdzi z pewnością, że to nie tylko slogan reklamowy…
Malta jako dawna kolonia brytyjska jest rzeczywiście doskonałym miejscem na naukę angielskiego, ponieważ jest on tutaj językiem urzędowym, a przybywający tu licznie turyści oraz kursanci licznych szkół językowych słyszą więc angielski wszędzie. Wyjeżdżając na Maltę, nie tylko można miło i przyjemnie – niemalże w wakacyjnej atmosferze, przez cały rok uczyć się angielskiego, ale można również poznać „chociaż w pigułce” ten niezwykły kraj.
Malta to wyspa usytuowana pośrodku Morza Śródziemnego, oddalona zaledwie o 90 km od południowych wybrzeży Sycylii i 290 km od północnych wybrzeży Afryki. W skład archipelagu wchodzi kilka niewielkich, bezludnych wysp i trzy większe wyspy: Malta, Gozo i Comino, zamieszkałe łącznie przez ok. 430 tys. osób. Największa z wysp – Malta – ma zaledwie 27 km długości i 17 km szerokości. Malta leży w strefie klimatu subtropikalnego typu śródziemnomorskiego, z krótkimi, bardzo łagodnymi zimami i ośmiomiesięcznym okresem z letnimi temperaturami.
La Valletta, późniejsza stolica Malty wybudowana została przez Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników św. Jana z Jerozolimy i z Rodos, zwany też Zakonem Joannitów lub Kawalerów Maltańskich. W 1530 r. cesarz Karol V Habsburg przekazał Maltę jako lenno Zakonowi Joannitów. Po przybyciu na Maltę obrali oni za swoją siedzibę miejscowość Birgu, położoną nad zatoką Grand Harbour (Wielki Port). Jednak w przypadku oblężenia ich twierdza Sant Angelo w Birgu była zagrożona możliwością ostrzału artyleryjskiego z górującego po drugiej stronie zatoki półwyspu Sciberras. W 1565 r. Turcy próbowali podbić Maltę, ale po trwającym cztery miesiące Wielkim Oblężeniu obrońcom udało się odeprzeć ich atak.
Najazd Turków skłonił rok później Jeana de la Vallette, Wielkiego Mistrza Zakonu Joannitów do zwiększenia możliwości obronnych wyspy poprzez budowę nowego miasta na półwyspie Sciberras. Od nazwiska Mistrza miastu nadano nazwę Valletta. Pięć lat później przeniesiono siedzibę Zakonu z Birgu do La Valletta. Budowniczym miasta o nowoczesnym planie, prostopadłych ulic został papieski architekt Francesco Laparelli. Ze względów bezpieczeństwa siedzibę zakonu otoczono licznymi bastionami, a od strony lądu głęboką fosą.
Valletta wygląda niezwykle malowniczo, gdyż poszczególne jej części leżą na różnych wysokościach. Z tego powodu w wielu przypadkach ulice zastąpiono schodami, o niskich i długich stopniach, aby mogli się po nich poruszać rycerze na koniach. La Valletta została zbudowano jako twierdza, aby odstraszała wrogów… Dzisiaj jest postrzegana jako jedno z piękniejszych miast w Europie.
La Valletta to niewielki, historyczny zespół miejski, skupiający na swoim terenie większość zabytkowych budowli, urzędów państwowych oraz centrum handlowe. Zamieszkuje ją zaledwie ok. 7100 osób. Część miasta La Valletta należy odróżniać od aglomeracji Valletta składającej się z kilku mniejszych, miast-dzielnic jak Floriana, Sliema, St.Julians, Paceville, Żabbar, Hal Qormi, Hamrun i Birkirkara, powstałych w późniejszym czasie, w których obecnie zlokalizowane są osiedla mieszkaniowe, hotele, centra handlowo-rozrywkowe, żeglarskie mariny i cała infrastruktura miejska. Turyści zwiedzający część La Valletta z reguły przyjeżdżają autokarami lub autobusami miejskimi na dworzec autobusowy w dzielnicy Floriana przy rozległym placu z Fontanną Trytonów. Przechodzą przez most nad wielką, głęboką fosą i przekraczają bramę City Gate. Za nią rozpoczyna się Triq ir-Repubblika (ulica Republiki), główna ulica Valletty, która przecina miasto i prowadzi do usytuowanego na przeciwległym jego krańcu Fortu St. Elmo. Ulica Republiki to szeroka, reprezentacyjna ulica rycerskiego miasta zabudowana wysokimi, eleganckimi kamienicami z ozdobnymi wykuszami. W parterach kamienic mieszczą się liczne sklepy, restauracje i kawiarnie z letnimi ogródkami.
Atmosfera panująca w mieście jest wyjątkowa, a zwiedzający miasto pochodzą naprawdę z całego świata. Mieszkańcy Malty są bardzo gościnni, życzliwi i codziennie z uśmiechem witają licznych turystów. Chętnie udzielają informacji, wskazują drogę, pomagają i doradzają turystom. Wśród rodzimych mieszkańców słyszy się często drugi oficjalny język urzędowy Malty – język maltański. Maltański jest spokrewniony z językiem arabskim, szczególnie z dialektem tunezyjskim. Wiele zapożyczeń czerpał z języka włoskiego oraz języka angielskiego.
Język maltański bardzo długo pozostawał tylko w formie mówionej. Gdy zaczęto go zapisywać, początkowo używano alfabetu arabskiego, a dopiero później łacińskiego. Jest to dodatkowa ciekawostka tego wyspiarskiego kraju – niezwykle oryginalnie brzmiący język w tym najmniejszym kraju Unii Europejskiej.
W trakcie pobytu językowego na Malcie można również poznać tradycje i zwyczaje Maltańczyków, lubiane przez mieszkańców barwne festiwale wraz z fajerwerkami z okazji licznych świąt lokalnych oraz niepowtarzalną kuchnię – potrawy i napoje charakterystyczne dla Malty oraz kultury jej mieszkańców. Obce wpływy odgrywają znaczącą rolę w maltańskiej kuchni. Bliskość Włoch spowodowała, że powszechne na Malcie są potrawy z makaronu, po Brytyjczykach zostały steki, szarlotka i smażona ryba z frytkami. Autentyczne maltańskie potrawy należą do kuchni śródziemnomorskiej, oparte głównie o specjalności krajów śródziemnomorskich. Wiele mniejszych i większych lokali serwuje „owoce morza”. Znanym jako typowo maltański jest Kinnie – bezalkoholowy delikatnie gazowany napój o charakterystycznym słodko-gorzkim smaku, który zawdzięcza połączeniu naturalnych ekstraktów z gorzkich pomarańczy chinotto oraz śródziemnomorskich ziół. Mocny i wyrazisty smak Kinnie trudno porównać z jakimkolwiek innym. Kinnie najlepiej smakuje schłodzone podczas maltańskich upalnych dni…
Unikatowy charakter zabytkowego zespołu miejskiego Valletty sprawił, że miasto umieszczono na liście Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. La Valletta, stolica Malty, będzie Europejską Stolicą Kultury 2018. W maju bieżącego roku Komisja Europejska na posiedzeniu w Brukseli podjęła decyzję o zatwierdzeniu tej kandydatury.
Wiele względów powoduje, że turysta czuje się tu wspaniale i chce tu powracać. Może też i dlatego, że to Malta znana jest jako” Wyspa szczęśliwych ludzi”…, Słońce świeci tu 300 dni w roku, a życie toczy się tu spokojnie. Piękne widoki, łagodny klimat, jak i przyjaźni mieszkańcy sprawiają, że Malta to idealne miejsce by nie tylko wypoczywać tutaj, ale w wakacyjnej atmosferze uczyć się języka angielskiego. Lern English in Malta!
Opracowanie: Maria Koczur, uczestniczka kursu języka angielskiego na Malcie w ramach Projektu „ Kwalifikacje po Europejsku”, Erasmus+, Edukacja dorosłych.
Projekt współfinansowany w ramach Programu
Unii Europejskiej ERASMUS+
Publikacja została zrealizowana przy wsparciu finansowym Komisji Europejskiej. Publikacja odzwierciedla jedynie stanowisko jej autorów i Komisja Europejska oraz Narodowa Agencja Programu Erasmus+ nie ponoszą odpowiedzialności za jej zawartość merytoryczną.
PUBLIKACJA BEZPŁATNA
Źródła:
- Wikipedia
- Malta, Bartosz Sadurski; Wydawnictwo Pascal
- Malta i Gozo, Klaus Big, Wydawnictwo Marco Polo
Zdjęcia: Maria Koczur, Paweł Koczur
Zastosowanie i rola technologii informatycznych w edukacji dorosłych.
Platforma Moodle.
Oczekiwania i potrzeby z zakresu edukacji dorosłych zmieniają się wraz z dynamicznie zmieniającą się rzeczywistością…
Stwierdzenie to potwierdzą zapewne wszyscy, którzy są nauczycielami, edukatorami, tutorami – twórcami lub odbiorcami szkolenia formalnego i edukacji pozaformalnej – wszyscy ci, którym towarzyszy idea „Uczenia się przez całe życie”. To potrzeba, ale i wymóg współczesności. Zadaniom tym próbują sprostać różnorodne instytucje publiczne i prywatne, zaangażowane w edukacje formalną i pozaformalną, w tym ośrodki doskonalenia nauczycieli, centra edukacji dorosłych, instytucje nadzoru pedagogicznego, ośrodki konsultingowe – instytucje publiczne, niepubliczne oraz fundacje i stowarzyszenia prowadzące działania w zakresie edukacji dorosłych.
Edukacja dorosłych – to kształcenie podejmowane przez osoby dorosłe z powodu chęci rozwoju, dostosowania i zmiany kompetencji oraz kwalifikacji do przemian społeczno-gospodarczych.
Szczegółowe przyczyny pojawiania się potrzeby edukacji to:
- potrzeba uzupełnienia kwalifikacji lub wykształcenia
- potrzeba rozwoju umiejętności
- potrzeba przekwalifikowania lub przezawodowienia,
- chęć pełniejszego uczestniczenia w życiu społecznym,
- ciekawość świata,
- wtórny analfabetyzm…
( źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Edukacja_doros%C5%82ych)
Aby sprostać potrzebom studentów, uczelni, szkół oraz innych instytucji zajmujących się edukacją – formalną i pozaformalną, szczególnie tych posiadających ograniczone środki finansowe, zespoły specjalistów tworzą oprogramowanie typu Open Source, w tym platformy e-learningowe. Jednym z takich systemów wspomagających procesy zdalnego nauczania oraz uczenia się jest Platforma MOODLE (ang. Modular Object Oriented Distance Learning Environment) – środowisko nauczania zdalnego za pomocą sieci teleinformatycznych, dostępne przez przeglądarkę internetową. Platforma e-learningowa Moodle została stworzona w oparciu o Apache, PHP i MySQL lub PostgreSQL. Można ją uruchomić w systemach operacyjnych Linux, MS Windows, Mac OSX, NetWare 6.
Platforma Moodle stworzona została jako oprogramowanie Open Source i udostępniona darmowo w ramach publicznej licencji GNU GPL. Wspiera ona konstruktywną, społeczną edukację, umożliwia współpracę i ćwiczenie, może być wykorzystana zarówno do zajęć prowadzonych w pełni on-line, jak i jako uzupełnienie zajęć tradycyjnych. Posiada prosty, niewielki, efektywny, przenośny, niezbyt skomplikowany interfejs dla przeglądarek internetowych. Moodle pracuje na każdym komputerze obsługującym PHP i współpracuje z wieloma typami baz danych (w szczególności MySQL).
Tak opisują Moodle informatycy…Jaką rolę spełnia Platforma Moodle?
Platforma Moodle – jako pakiet przeznaczony do tworzenia kursów prowadzonych przez Internet została zaprojektowana, aby wspierać społeczny konstruktywizm, jako podstawę edukacji. Konstruktywizm społeczny (zwany też konstrukcjonizmem społecznym), spopularyzowany został w socjologii przez Petera Bergera i Thomasa Luckmann’a w książce „The Social Contruction of Reality: A Treatise in the Sociology of Knowledge” i traktuje rzeczywistość społeczną jako formę świadomości. Konstruktywizm zakłada, że uczeń (kursant) jest aktywnym podmiotem, który samodzielnie tworzy swój własny system wiedzy, korzystając przy tym z dostępnych mu źródeł nauki. Platforma Moodle zmienia tradycyjną rolę nauczyciela. Rola nauczyciela obok motywowania i wspierania uczniów polega przede wszystkim na przydzielaniu zadań i formułowaniu pytań stanowiących dla uczniów problemy do rozwiązania. Zgodnie z założeniami konstruktywizmu społecznego, wiedza przyswajana jest najefektywniej wtedy, gdy mamy do czynienia z uczeniem się przez współpracę. Taka forma „uczenia się” jest możliwa wtedy, gdy „uczeń” pracuje w grupie, dzieląc się własnymi doświadczeniami i opiniami, ale jednocześnie jest otwarty na doświadczenia i opinie innych.
Platforma Moodle jest produktem poddawanym ciągłej pracy rozwojowej począwszy od roku 1999. Za pomysłodawcę Platformy Modle uznaje się Martina Dougiamas’a, ur. w 1969 roku, australijskiego pedagoga i informatyka (Curtis University of Technology). Poszukiwał on metody efektywniejszego wykorzystywania Internetu w procesie edukacji dla osób, które potrafią sobie poradzić z narzędziami informatycznymi, dla których technologie informatyczne nie będą zbyt trudne. M. Dougiamas poszukiwał takiej alternatywy w nauczaniu, gdzie dzięki łatwemu w obsłudze oprogramowaniu, połączyć będzie można swoje umiejętności pedagogiczne w środowisku on-line, dzięki darmowemu oprogramowaniu.
Platforma Moodle jest używana już nie tylko na uniwersytetach, szkołach wyższych, ale także w szkołach podstawowych, gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych oraz przez niezależnych nauczycieli, a nawet przez rodziców samodzielnie kształcących swoje dzieci. Ważną składową Projektu Moodle jest strona internetowa moodle.org stanowiąca centrum informacji, dyskusji oraz współpracy użytkowników Moodle, do których zaliczają się administratorzy, nauczyciele, badacze oraz deweloperzy.
Wykorzystanie najnowszych technologii informacyjno – komunikacyjnych w procesie kształcenia ma korzystny wpływ na jakość tego procesu. Nauczanie zdalne zakłada możliwość dostosowania umiejętności i tempa pracy uczących się. Jest ono szczególnie istotne w przypadku osób już pracujących, które łączą naukę z pracą zawodową, u których harmonogram dnia podporządkowany jest pracy zawodowej. Zastosowanie Platformy Modle jest, więc dogodną formy nauki w zakresie edukacji dorosłych. Badania socjologiczne potwierdzają, że już sama czynność zainteresowania uczących się przebiega znacznie łatwiej, jeżeli zastosowane zostaną najnowsze technologie informatyczne i wykorzystane zostaną nowe możliwości platform edukacyjnych. W edukacji dorosłych dodatkowym atutem jest fakt, iż narzędzia te ułatwiają indywidualizację ścieżki edukacyjnej.
Zastanawiając się nad rolą technologii informatycznych warto podkreślić znaczenie dostępu do informacji, narzędzi ich pozyskiwania, przetwarzania i przechowywania jako istotnego elementu społeczeństwo informacyjnego, nazywanego również społeczeństwem wiedzy. Pod pojęciem technologii informacyjnych i komunikacyjnych (w skrócie TIK, z ang. Information and Communication Technologies (ICT), zwanych zamiennie technologiami informacyjno-telekomunikacyjnymi, technikami informacyjnymi lub teleinformatycznymi, rozumiany jest zespół technologii przetwarzających, gromadzących i przesyłających informacje w formie elektronicznej.
Określenie społeczeństwo informacyjne nie jest pojęciem nowym. Pojęcie to wprowadził już w 1963r. japoński etnolog Tadao Umesao, a następnie spopularyzował później Kenichi Koyama. W Europie stosowanie tego terminu zainicjowali francuscy socjologowie Alain Minc i Simon Nora w raporcie L’informatisation de la Société. Definicja społeczeństwa informacyjnego, najczęściej wykorzystywana w Europie pochodzi z opublikowanego w 1994r. raportu Europe and the Global Information Society: Recommendations to the European Council, zwanego potocznie raportem Bangemanna. Zgodnie z tym raportem, „społeczeństwo informacyjne charakteryzuje się przygotowaniem i zdolnością do użytkowania systemów informatycznych i wykorzystuje usługi telekomunikacyjne do przekazywania i zdalnego przetwarzania informacji”. Rozwój społeczeństwa informacyjnego w Polsce do roku 2013 zdefiniowano jako to, „w którym przetwarzanie informacji z wykorzystaniem technologii informacyjnych i komunikacyjnych stanowi znaczącą wartość ekonomiczną, społeczną i kulturową”. Rozwinięte społeczeństwo informacyjne to takie, które korzysta ze wspólnej przestrzeni informacyjnej, w jego ramach możliwe jest korzystanie z usług administracji publicznej, które są w pełni dostępne on-line, w kontekście wykorzystania technologii informacyjnych i komunikacyjnych, uwzględnia kwestie integracji społecznej (poprzez minimalizację wykluczenia cyfrowego), inwestuje w działalność badawczo-rozwojową i charakteryzuje się wysokim poziomem innowacyjności. Istotnym wskaźnikiem jest również poprawa jakości życia, wdrożenie technologii informacyjno komunikacyjnych umożliwia bowiem wprowadzenie nowych usług zdrowotnych czy społecznych.
W dyskusjach nad jakością systemu edukacji, specjaliści podkreślają, iż społeczeństwo wymaga stałego kształcenia się, aby sprostać wymogom rozwoju nauki oraz podkreślają jednocześnie, że niemożliwym jest kształcenie społeczeństwa wielokrotnie w ciągu życia jedynie w tradycyjnych formach stacjonarnych i dlatego koniecznym staje się budowanie uzupełniającego systemu kształcenia się dla nauczycieli i edukatorów oraz wszystkich tych, którzy chcą się kształcić samodzielnie. Rozwiązaniem dla takich dążeń stosowanych w edukacji dorosłych staje się więc Internet, narzędzia e-learning oraz coraz powszechniej stosowana Platforma Moodle. Rozwój technologii i sposoby przekazywania wiedzy przyjmują więc nowe formy. Wprawdzie trudno obecnie wyobrazić sobie, aby nauczanie wirtualne zastąpiło całkowicie nauczanie tradycyjne, jednak można zakładać rosnącą rolę Platformy Moodle w rozwoju współczesnej dydaktyki.
Opracowanie: Zespół uczestników kursu z zakresu technologii informatycznych i Platformy Moodle w ramach projektu „ Kwalifikacje po EUropejsku”, Erasmus+, Edukacja dorosłych, zrealizowanego w Firmie alfatraining w Karlsruhe, w Niemczech.
Projekt współfinansowany w ramach Programu
Unii Europejskiej ERASMUS+
Publikacja została zrealizowana przy wsparciu finansowym Komisji Europejskiej. Publikacja odzwierciedla jedynie stanowisko jej autorów i Komisja Europejska oraz Narodowa Agencja Programu Erasmus+ nie ponoszą odpowiedzialności za jej zawartość merytoryczną.
PUBLIKACJA BEZPŁATNA
Przydatne linki:
http://moodle.org/course/category.php?id=2
http://moodle.org/course/category.php?id=1
TEAMWORK & COMMUNICATION
na podstawie szkolenia
ECo-C® – European communication certificate®
ECo-C® to austriacka inicjatywa z zakresu kompetencji miękkich, której autorami są prof. dr Thomas. A. Bauer oraz prof. Leopold Kaiblinger z Wiednia. Oparli oni swój cykl szkolenia o teorie „klasyków” specjalizujących się w zarządzaniu zespołami i zagadnieniu efektywności zespołu, czyli badaniu przyczyn osiągania celów postawionych zespołom. Są to głównie Meredith Balbin, teoretyk zarządzania specjalizujący się w zarządzaniu zespołami i psycholog Bruce Tuckmann, reprezentujący szkołę brytyjska i amerykańską w zarządzaniu (lata 70-te XX w.) oraz badania psychologów lub socjologów niemieckich z lat 90-tych XX w.
W oparciu o teorie wymienionych naukowców, autorzy austriaccy opracowali kompendium wiedzy dotyczące 4 modułów: Komunikacja, Praca zespołowa, Autoprezentacja oraz Zarządzanie konfliktem. Podstawą do opracowania i propagowania szkolenia z zakresu ECo-C było przekonanie austriackich autorów, iż we współczesnym świecie, w dynamicznie rozwijającej się rzeczywistości obok wiedzy fachowej współczesny człowiek w szybkim tempie pracy w równie wysokim stopniu obok wiedzy fachowej potrzebuje umiejętności z zakresy kompetencji społecznych – komunikacyjnych.
Duży wpływ na rozwój europejskiej inicjatywy w zakresie rozwoju teorii komunikacyjnych miał austriacki socjolog, filozof, psychoterapeuta związany ze szkołą kalifornijską Paul Watzlawick. Jako motto podręcznika kompetencji komunikacyjnych przedstawiającego różne modele dotyczące kompetencji komunikacyjnych opartych o teorie wymienionych autorów, stało się zdanie Paula Watzlawick:
„W świecie pełnym informacji NIE możesz NIE być komunikatywnym. Umiejętności miękkie – kluczem do sukcesu!”
Wśród wielu teorii dotyczących dobrej komunikacji należy znany wśród trenerów kompetencji komunikacyjnych model opracowany przez niemieckiego psychologa, pedagoga i badacza procesów komunikacji – Friedmann A. Schulz von Thun.
Jego model stał się znany jako „model czterech uszu”. Można go też określić jako model „aktywnego słuchania”, ponieważ w każdej wypowiedzi znajduje się ukryta wiadomość dla odbiorcy, jeżeli on uważnie słucha.
W procesie międzyludzkiej komunikacji nie ma tylko tego, kto wyraża swoje zdanie jako „ Nadawca“, lecz równocześnie jest ten, który słucha- „Odbiorca”. Wysłana informacja nie zawsze odpowiada temu, co chciałby Nadawca wyrazić lub osiągnąć w komunikacji z Odbiorcą. Kwadrat – 4 strony informacji, zwany jest często „modelem 4 uszu”.
NADAWCA ==> <== ODBIORCA
Człowiek podczas przekazywania informacji działa na czterech poziomach, ponieważ każde zdanie zawiera cztery wiadomości jednocześnie:
- informacje rzeczowe (miejsce, czas, ilość, przekazywanie danych) – niebieski
- własne oświadczenie (to do czego się przyznaję, czego nie znam) – zielony
- relacja (co myślę o partnerce/rze i jak ją/go odbieram) – żółty
- apel (co chcę z nim osiągnąć, co chcę żeby dla mnie zrobił) – czerwony
Na podstawie tej obserwacji, Schulz von Thun w 1981 roku wykazał, że istnieją cztery strony wypowiedzi układające się w formę kwadratu. Istnieją „cztery usta” Nadawcy działające na „czworo uszu” Odbiorcy. Zarówno Nadawca jak i Odbiorca są odpowiedzialni za jakość komunikacji. Jasny przekaz pomiędzy Nadawcą a Odbiorcą, klarowna komunikacja jest idealnym przypadkiem, nie jest niestety łatwa do osiągnięcia.
Kluczowym elementem w pracy zespołu jest KOMUNIKACJA
Pojęcie „KOMUNIKACJA“ – to wymiana informacji między jej uczestnikami. Nośnikami danych mogą być słowa, gesty, obrazy, dźwięki, ale i też sygnały elektryczne, czy fale radiowe. Ważne jest, aby były one zrozumiałe dla Nadawcy i Odbiorcy.
Podstawowy podział w procesie komunikacji, to:
– komunikacja werbalna (słowa, ton głosu) – wg badań dotyczy to ok. 45% przekazu
– komunikacja niewerbalna (gesty, obrazy) – ok. 55% przekazu
Istotnym czynnikiem staje się więc nasza postawa
wyrażona w postaci różnych zachowań niewerbalnych.
Czym jest Zespół?
Według psychologów, socjologów, badaczy relacji interpersonalnych- jest to mała grupa osób – jako optymalną wielkość przyjmuje się 7-10 osób.
ZESPÓŁ łączy:
– wspólny cel
– uzupełniające się umiejętności
– grupa osób, której członkowie czuja się odpowiedzialni za rezultaty wspólnej pracy
Mówimy „to dobry TEAM”… Czym więc jest grupa, czym zespół osób?
Grupa posiada:
– własne zadanie
– określony zakres pracy
– ściśle określone struktury i reguły
– każdy członek grupy wykonuje swoja pracę i ewentualnie przekazuje innym członkom
Cechy ZESPOŁU:
– każdy członek zespołu obok własnego zadania jest w stanie przejąć zadanie innego członka
– pochodzimy z różnych grup zawodowych – dzięki temu uzupełniamy się
– struktura nie jest hierarchiczna, jak w firmie – każdy ma jednakowe prawo głosu
– struktura jest elastyczna
– praca/ przyjęte zadanie jest prowadzane od początku do końca wspólnie
Idea pracy zespołowej bazuje na efekcie synergii, co oznacza, iż efekt pracy ściśle współpracujących ze sobą osób jest większy, niż suma efektów tworzonych przez każdą z nich w sytuacji, gdyby działały osobno.
(synergia – od greckiego słowa „synergos”- „współpracujący, współdziałający”)
2 + 2 = 5, …..2 + 2 > 5
„ CAŁOŚĆ to więcej niż suma składników.”
Arystoteles
ZESPÓŁ to:
– uzupełniające się umiejętności
– wspólne dążenie do osiągnięcia wydajności i satysfakcji
– zaufanie, gdyż wobec braku struktury hierarchicznej każdy staje się w pewnym sensie liderem
– motywacja – wykorzystanie potencjałów każdego z członków zespołu
– stała komunikacja
– spotkania formalne i nieformalne
Jak osiągnąć pozytywne aspekty pracy zespołowej?
PRACA W ZESPOLE
– „mnoży energię” i zapał do pracy
– wyzwala kreatywność i twórcze myślenie
– posiada łatwiejszy przepływ informacji, pomysłów i reakcji zwrotnych
(feedback potrzebny i wskazany…)
– przynależność do zespołu zwiększa skłonność do wzajemnej pomocy
Poczucie „MY” dominuje nad myśleniem „JA” !
Indywidualny sukces
stanowi podstawę do zadowolenia dla całej grupy,
a ewentualna porażka podzielona przez wszystkich członków
zespołu wydaje się mniej bolesna!
Istnieją różne teorie na temat cech potrzebnych do najbardziej efektywnej pracy zespołów.
Cytowany już Beblin dowiódł, że nie tylko wykształcenie i umiejętności, ale również typy osobowości (a zatem preferowane role zespołowe i styl komunikacji) mają wpływ na efektywność różnorodnych zespołów roboczych.
Poznanie i przyjęcie „Teorii ról zespołowych” pozwala na dobieranie odpowiednich dla zespołu osób, następnie zlecanie im odpowiednich zadań oraz komunikowanie się z nimi w odpowiedni sposób. Te grupy zachowań, odpowiednio nazwane, to role zespołowe.
W opracowaniach dotyczących Europejskiego Certyfikatu Kompetencji Komunikacyjnych ECo-C®
podaje się według Beblina 9 ról zespołowych:
- innowacyjny i samodzielny Kreator (KR)
- Wnikliwy i analityczny Ewaluator (EW)
- Intuicyjny i poważny Koordynator (KO)
- Pracowity i konsekwentny Implementer (IMP)
- Precyzyjny i pilny Perfekcjonista (PER)
- Optymistyczny i pomysłowy Poszukiwacz Źródeł (PZ)
- Dynamiczna i ambitna Lokomotywa (LOK)
- Spokojna i bezkonfliktowa Dusza Zespołu (DZ)
- profesjonalny i badający Specjalista (SP) *)
*) tłumaczenie z języka niemieckiego stosowane w literaturze polskiej
Źródło: „Encyklopedia Zarządzania“: htps://mfiles.pl/pl/index.php/Model_Belbina
W celu ustalenia konkretnej roli, przeprowadza się testy psychologiczne, przy czym tak jak w określaniu typów osobowości istnieją również typy mieszane.
Inne umiejętności szczegółowe w komunikacji, to m.in.: milczenie, zadawanie pytań otwartych, zadawanie pytań zamkniętych, aktywne słuchanie, język ciała, odczytywanie emocji, odczytywanie z „mowy ciała”…
CZYNNIKI EFEKTYWNEJ PRACY ZESPOŁOWEJ
Jak efektywna i pełna sukcesów jest praca zespołowa decyduje wiele czynników i zależności. Istotne jest tu wyróżnienie czynników „twardych” i „miękkich”.
Najbardziej – najłatwiej obrazuje to przedstawiany model „Góry lodowej” według twórcy psychoanalizy, austriackiego psychologa, jakim był Sigmund Freud.
Za główne dokonanie Freuda uznaje się wprowadzenie do szerokiego stosowania terminu nieświadomości jako nieodzownego w opisaniu ludzkiej psychiki. Przed ustaleniami wiedeńskiego psychiatry człowiek postrzegany był jako istota racjonalna, myśląca, której działania zdominowane są przez świadomość. Twórca psychoanalizy sam pisał, iż jego teoria „stara się udowodnić, iż >>ja<< nie jest nawet panem we własnym domu, lecz musi zadowolić się jedynie szczupłymi informacjami o tym, co nieświadomie dzieje się w jego umyśle”.
Dla zobrazowania relacji, jakie zachodzą między tym, co jesteśmy w stanie o sobie powiedzieć, a tym, co nie poddaje się ani naszemu racjonalnemu wglądowi, ani kontroli, wiedeński psychiatra stworzył metaforę „góry lodowej”, której niewielka część wystająca ponad powierzchnię wody reprezentuje sferę świadomości, podczas gdy znacznie większa masa poniżej poziomu wody przedstawia sferę nieświadomości – wielki podziemny świat niewidocznych sił, które wywierają potężny wpływ na świadome myśli i uczynki ludzi.
W sferze świadomości – świadomej znajdziemy słowa – liczby, fakty, punkty widzenia – ale to tylko 10-20% tego, co ma wpływ na nasze zachowanie. Tak jak w „górze lodowej” pod zewnętrzną powierzchnią ukrywają się nasze nieświadome uczucia: wartości, motywy, potrzeby nieuświadomione w sferze rzeczowej i realistycznej.
Tam znajduje się nasz nieuświadomiony lęk, złość, zachowania unikania, ale i odwaga – wszystko w znajdującej się fazie relacji.
Znając mechanizmy naszego funkcjonowania
(wg Freuda, który nie w pełni i nie we wszystkim przyjmowany bezkrytycznie,
jest w tym obszarze klasykiem teorii zachowań)
możemy lepiej kształtować wzajemne relacje zespołu,
a poprzez to osiągać lepsze rezultaty!
„ Twarde czynniki” efektywnej pracy zespołowej to:
Jasno i przejrzyście sformułowane cele pracy zespołu
zaraz na początku jego pracy!
Są to:
- jednoznaczne sformułowania zadań
- ustalenia pisemne
- zagwarantowanie możliwości zmierzenie postępów pracy
- planowanie celów etapowo w celu wzmacniania motywacji
- możliwość odczucia akceptacji dla wszystkich członków
- dbanie o impulsy dla wszystkich członków zespołu
- prezentacja tego, co jest „wyzwaniem”, ale nie powinna przeciążać zespołu tylko być – zadaniem„do pokonania”
TEAM, który osiąga sukcesy wymaga dobrego prowadzenia.
Zespół, w którym każdy czuje się w nim dobrze,
a każda osoba przejmuje odpowiedzialność za drugą osobę
wymaga doskonałego prowadzenia!
Każda praca zespołowa wymaga zaangażowania wszystkich uczestników!
Jednym z najistotniejszych czynników sukcesu zespołów
jest dobre planowanie!
Dobre planowanie i zarządzanie czasem wymaga know- how w zakresie:
– organizacja i przebieg pracy
– zarządzanie kosztami
– zarządzanie czasem
– zarządzanie jakością
– przepływ informacji
Kwalifikacje i podział zadań
– jeśli są jasne i odpowiadają wiedzy fachowej oraz cechom osobistym
stwarzają większą szansę na powodzenie zespołu!
Czynniki „miękkie”…
Obok czynników „twardych” w osiąganiu celów zespołu istotnie znacząca jest WIZJA.
Wizja jest bardzo emocjonalnym czynnikiem, odgrywa jednak ważna rolę w osiąganiu celów. Jest jakby motorem- siłą napędową wszelkich działań.
Jeżeli zespół pracuje już z myśleniem „MY”,
dąży do osiągnięcia wspólnego celu!
Jednoczeń każdy z członków chce mieć swój wkład.
Powstaje wtedy uczucie łączności i bliskości członków zespołu.
Jest to idealny punkt wyjściowy
do dobrej i otwartej komunikacji w zespole!
Inne istotne czynniki dobrej komunikacji, to:
– rzeczowa i emocjonalna otwartość w zespole
– wzajemna chęć pomocy i wsparcia
– wzajemna motywacja
– aktywne uczestnictwo i zaangażowanie
– zaufanie, akceptacja i zainteresowanie
– odpowiedzialność
Podsumowując pracę zespołową należy wspomnieć o jej dobrych i słabszych stronach.
Pozytywne aspekty pracy zespołowej, to:
– kilka osób wnosi więcej pomysłów i idei niż jedna osoba
– wzrasta kreatywność i wiedza
– wzajemne korygowanie w procesie pracy podnosi jej jakość
– następuje łatwiejszy przekaz informacji
– wzmacnia się gotowość do uczenia się
– wymieniania się i przekazuje know – how
– problemy stają się łatwiejsze do rozwiązywania; rozwiązania są szybsze
– większa motywacja i przyjemność wspólnej pracy poprawia klimat pracy zespołowej
Wady:
– duży wkład czasu w fazie budowania zespołu
– zbyt częsta i za duża gotowość do kompromisu
– czasem za mały rozwój osobowości jednostkowej (dominacja celu wspólnego)
– demotywacja przez innych członków, przy zbyt słabym poczuciu „ducha zespołu”
Dziękuję za uwagę 
Opracowała:
Maria Koczur, członkini Stowarzyszenia Szanse,
uczestniczka szkolenia ECo-C® w Akademie Riegersburg w Fürstenfeld w Austrii,w ramach Projektu „ Kwalifikacje po Europejsku”, Erasmus+, Edukacja dorosłych.
Projekt współfinansowany w ramach Programu
Unii Europejskiej ERASMUS+
Publikacja została zrealizowana przy wsparciu finansowym Komisji Europejskiej. Publikacja odzwierciedla jedynie stanowisko jej autorów i Komisja Europejska oraz Narodowa Agencja Programu Erasmus+ nie ponoszą odpowiedzialności za jej zawartość merytoryczną.
PUBLIKACJA BEZPŁATNA
Uwaga:
W artykule zastosowano ilustracje dostępne w Internecie.
